Ο Καβάφης σήμερα στέκει διαχρονικός, παγκόσμιος στο ποιητικό στερέωμα και λοξοκοιτάει με βλέμμα γεμάτο απορία και ίσως αλαζονεία τους μελετητές και τους αναγνώστες του. Τους μελετητές όχι μόνο των 154 ποιημάτων, που εκείνος έκρινε με αυστηρότητα να μας κληροδοτήσει αλλά και των πεζών και των αποκηρυγμένων του.

Ο Καβάφης ο γόνος της τελειομανίας που …έγραφε ένα-δύο ποιήματα το χρόνο, ο ποιητής των ρεπορτάζ απ’ τους αιώνες, κατά τον αντιπαθή προς αυτόν Παλαμά (Παρλαμά τον αποκαλούσε λόγω της πολυλογίας του), ο χλευαστικός, ο σνομπ, ο απλησίαστος, ο τηρών εν απολύτω τάξη τα της τέχνης του και όχι μόνο, ο φιλόσοφος – ποιητής με την εμφάνιση γλωσσομαθή εμπόρου.
Ο Καβάφης ο σχολαστικός, ο εκδότης της «Αλεξανδρινής Τέχνης», ο πολυμεταφρασμένος, ο επηρμένος που σίγουρα ταύτισε το επίθετό του με την έννοια και την ιδιότητα του Ποιητή και όχι με εκείνη του τσαγκάρη, ο Ποιητής των Τειχών, του Όσο Μπορείς, των Θερμοπυλών, των Κεριών, του Che Fece, Il Gran Rifiuto, των Φωνών, της Νοήσεως, και των άλλων αριστουργημάτων του περιμένει εμάς τους βαρβάρους σαν κάποια λύση στο μεγάλο τίποτε επιστραμένο απ’ την ζωή…